Ardımdan Ağlama

Hasan, gözlerini belirsiz bir noktaya dikmis, sessizce dinliyordu."Annem çok zor günler geçirdi. Geceleri yataginda onun sessiz sessiz agladigini duyardim. Çocuk aklimla o zaman bunlara pek aklim ermezdi. Kocasi tarafindan bir çocuguyla terk edilmis bir kadin olarak onu, yasadiklarini simdi daha iyi anliyorum. Onun bu hâle gelmesinde en büyük suçlu babamdan sonra benim. Simdi ayni seyi bana kizim yapsa -derin bir iç çekti- bilmiyorum ne yaparim? Nasil dayanirim?"Kisa bir süre sessizlik oldu. Ikisi de ayni anda Hasan'in yanan parmaklarina baktilar."Annem sana bunu yaptiginda aklinin yarisini yitirmisti." dedi Ayse.Hasan hâlâ susuyordu. Aci bir sususla susuyordu."Benim yanarak öldügümü duyunca senin parmaklarin gelmis aklina. Günlerce bunun pismanligiyla kivranip aglamis. Ondan sonra da aklini iyiden iyiye yitirmis."Çantasindan çikardigi kâgit mendille gözlerinin yasini sildi. Diyecekleri bu kadardi. Ondan annesini affetmesini istememisti, isteyemezdi. Buna hakki yoktu. Ona sadece durumu anlatmisti. Artik affetmek de, affetmemek de Hasan'a kalmisti.(Tanitim Bülteninden)