Asilzadeler

Ahmet Bey kaleme girince arkadaslarina söyle bir bakti. Güldü. Boyun kirdi. Basini salladi. Nasil, gördünüz mü? dedi. Yirmi dört saat evvel Allah'tan çok Abdülhamit'ten korkan katiplerin henüz benizlerine kan gelmemisti. Hepsi, yeni geçmis bir firtinanin kapali yerlere savurdugu sonbahar yapraklari gibi solgundu. Içlerinde korkunç bir “süphe“, sökülmez bir hiçkirik istirabiyla bogazlarina tikaniyor, dalgin dalgin birbirlerine bakisiyorlardi. Ahmet Bey koltuguna oturdu. Parlak beyaz kolluklarini yenlerinden firlatan özel bir hareketten sonra fesini çikardi. Masanin üstüne koydu. Bir çelik yay gibi kuruldu. Kabardi, (Içerik'ten)