Bir Sen Yakınsın Bana

Mevsim bahar degildi. Sakaklarina aklar düsmüstü. Düsleri de ihtiyarlamisti kendisi gibi… Yaz tükenmis, sonbahar da agliyordu ayaklari altinda…Aslinda ömrünün yaprak dökümü de çoktan geçmisti. Kis mevsimini yasiyordu. Simdi karlar onun için yagiyor, yagmur gözyaslarina eslik edercesine onun için düsüyordu toprak ananin kucagina, rüzgâr onun için esiyor, çiçekler onun için soluyordu, birer birer.Hayatin baharini yasadigi günlerde ise bütün bunlar hayatin nesvesinin ritimleri olurdu. Geçen ömrüne söyle bir bakti, derin bir iç çekip gözyaslarini sildi sessizce…Tozlu zaman perdesi, her an aradan kalkarken, yerde ayak sesleriyle birlikte gökte kanat seslerini duyar gibi oldu.Günler ve geceler ömrünü tamamlamis, saniyelerle birlikte yillar da ölmüstü. Biliyordu arkasinda ne çok ölüler ve ölümler biraktigini, izlerini bir türlü silemedigi. Her yila kendinden bir nüsha birakarak adim adim gelmisti bu günlere. Yilmadan devam ediyordu yine yoluna. Bu kez onu karsilayacak olan yol sonsuzlugun nurlu kapisina dogru uzanan yoldu.Etrafiniza baktiginizda hangi yasam öyküsünün gerisinde aci, hüzün, özlem ve keskeler yoktur ki? Fatma ablanin yasam öyküsünde de tüm bu ögeler mevcuttu. Insan olmayi, kadin olmayi, anne olmayi ve iyi bir mümin olmayi basarmis, gözünü ve gönlünü ötelere dikmis, tam anlamiyla bir Anadolu ve bir Türk kadini.(Tanitim Bülteninden)