Biraz Kül Biraz Duman

Çocuklar küserse,
Ağlarsa, kırılırsa dalları,
Yaşayamadıklarıyla toprak olursa,
Umutlar yitermiş.
Çocuklar gülmezse,
Gökkuşağı çıkmazmış rengârenk.
Yağmurlar bile bereketli yağmazmış.
Çiçekler bile kokmazmış,
Bir toprak alırmış koynuna,
Değerli bir hazine gibi,
Eğer biz büyükler,
Veremiyorsak çocuklara,
Bu dünyayı bir şeker gibi,
Bayramlık giysi gibi hediye,
Mutlu olamıyorsak onların gülüşleriyle,
Uçurtmalar uçuramıyorsak yüreklerinde,
Dünyayı dar ediyorsak,
Bırakmıyorsak oynayacak yer,
Saklanıyorlarsa onlar savaştan köşe bucak,
Saklambaç oynar gibi.
Acımasızca yara alıyorlarsa bedenlerinden.
Karınlarındaki açlık gurultularına,
Kapamışsak kulaklarımızı,
Her savaştan ve zulümden sonra,
En çok yara alan çocuklarımızı,
Görmüyorsa gözlerimiz.
Onların sıcacık, hesapsız gülüşlerine,
Karşılık veremiyorsak saf duygularla,
Niye taşırız bu beyni, bu gözleri,
Bu elleri, bu ayakları,
Bu yüreği…
İnsan olmak neyimize o zaman.
Kör kurşunlara gelelim.