Gelincikler

Dügün günü pencereden ilk defa gördügü damadi begenmeyen gelin, elindeki gümüs aynayi yere firlatir, ayna paramparça olur, su dolu gümüs tas tahta dösemede ses çikararak yuvarlanir. Babasinin kendisine seçtigi damat ile evlenmek istemeyen gelinin aci dolu feryatlari her yerden duyulur. Davullar susar, dügün evi cenaze evi sessizligine bürünür.Beyaz gelinlik ile kirlara dogru kosan gelinin gözünden akan her damla yas kan kirmizi gelincik çiçegi olur. Bir anda etraf uçsuz bucaksiz gelincik tarlasina dönüsür. Kizinin ardindan giden baba, rüzgârda dalgalanan gelincik tarlasinin içinde gelincik çiçegine dönüsen gelini arar.Her adimda ayaginin altinda ezilen gelincik çiçekleri birer damla kan gibi topraga karisir, toprakta gelincik çiçegi yeniden açar. Hangi gelincik çiçeginin kizi oldugunu anlayamayan baba, gelincik çiçeklerini hoyratça koparmaya baslar, elleri kan kirmizi gelincik rengine döner, kopardigi gelincik çiçekleri hemen solar. Sesi rüzgârda kaybolur, kizina bir daha ulasamaz.Her yil ayni yerlerde kan kirmizi gelincik renginde açan çiçekler, ince boyunlari ile kendilerini zorla evlendirmeye çalisan babalarindan saklanan gelincik çiçekleridir. Küçük gelincik çiçekleri, hazin yasam öykülerini sessizce rüzgâra fisildarlar...