Genç Sokaklarda Sessiz Çığlıklar_{Kimse Bu Kadar Kaybetmedi...}

Ellerimizden kayip gidiyor hayat. Ardindan sürüklensek de, ne geçen zaman geri geliyor, ne de kaybettiklerimiz. Yüregimizin özsuyuyla karisiyor yalnizliklar. Gözlerimizde birikiyor, damla damla akiyor gerçek dünyaya. Yalnizca bizim dünyamizda ertelenen her sey kaybediliyor, yalnizca bizim dünyamizda hayat deger verdiklerini savuruyor, sevmek can acitiyor. Ve gariptir ama gönüllerdeki kirler bir tek gözyasiyla temizleniyor. Gözbebeklerimizde gizleniyor yakamozlar, gerçekten bakanlar görebilsin diye.. Dostluk, sevgi, derinlerde bir ezgi gibi yalnizca hissedenler duyabilsin diye. Koparilmis takvim yapraklari gibi sevmek, güngeçtikçe çogaliyor. Kisacik bir gülüse, öylesine bir bakisa, bir seyler sigdirmak kadar basit, ama silinmeyecek izler birakiyor. Bazen yaraliyor, sokaklar dar geliyor, denizler gri görünüyor ve gökyüzü piriltisiz. Kendini tasiyamayacak gibi oluyorsun, omzundaki bu büyük sevgi yükü agir geliyor, gittikçe küçülüyorsun.Saçma sapan hatiralar beliriyor gözünde. Yasanmis, yasanmamistüm hatiralar. Bir karanlik düsüyor yeryüzüne, yeni günün aydinliga ilk adimlari olan karanlik. Ve yine bir umut beliriyor içinde, sonsuza inaniyorsun, sonsuzluga… Öyle bir hayat kurmaliyiz ki kendimize, acilar bile ugramaktan çekinmeli o hayata. Terkedisler aglatmamali gözlerimizi ve bir baskasi asla hayatimiz olmamali. Ufacik sevgileri masumca büyütmeliyiz yüregimizde, yipranmayacak sekilde..Hayat deger verdiklerini savurur demistik. Kahramanlarim, bu hayatin en degerli insanlari.