Hayallerimi Saldım Çayıra

Birlik, bütünlük ve kardeşliğimize ithaf edilmiş, evlere şenlik bir roman. Anadolu'nun bağrından...

Canım sıkılınca badem ağacıma çıkar, etrafı seyrederdim. Yazın oradan gördüğüm manzara günlük güneşlik, uçsuz bucaksız bir Anadolu manzarasıydı. Bozkırın sapsarı fonunda yamalı bohça gibi uzanan tarlalar, irili ufaklı köyler, ipince köy yolları; karşıda küçük bir tepenin eteğine kurulmuş bizim ilçe ve gökyüzünde, ta yükseklerde özgürce uçan kuşlar... Bütün bunlara bir de bağdaki iğde ağaçlarının kokusu ve tüm köye hâkim olan o müthiş sessizlik eklenince neler düşünüp ne hayaller kurmazdım ki... Acaba karşı köylerde de benim gibi mutlu çocuklar var mıydı veya ilçemizde ya da başka başka ülkelerde? Neden savaş haberleri hiç bitmiyordu? İnsanlar çocukların mutlu olması için savaşlardan uzak durup güzel güzel işler yapamazlar mıydı? Yaşamak harikaydı...