Mehmet Akif

"Bir de benim Akif'im var. Bu Akif, hayatimin otuz üç senesidir. Bu otuz üç senede o, bir tek defa bayagi olmadi. Onun iç yüzüne baktigim vakit gökyüzüne, denize bakar gibi ferahlardim. Sonra onun altmis üç senelik hayatini ögrendim; bu ne berrak altmis üç senedir, siyah ve pis tek bir dakikasi yoktur.Fakat dostlugumuz eskiyince, onun kusurlarini görmeye basladim. Bu kadar temiz ahlakiyla bu adam melek olmaliydi. Halbuki melek filan degildi. Herkes gibi insandi. Onu melek olmaktan kurtaran -kurtaran diyorum, çünkü "melek" tatsiz seydir- bir tarafi vardi: Huyu! Çok çetin huyluydu: Mademki onunla dosttunuz, onun gibi düsünecektiniz; onun kizdigi seye kizacaktiniz; onun sevdigi sey sizin için de sevimli olacakti. Benim puta tahammülüm yoktu. Ve onun tapilacak kadar güzel olan faziletinin lüzumsuz bir külfet oldugunu ona bazen onun sesiyle haykiriyordum, aramizda kavga çikiyordu.Bu kavgalar bile tatliydi. Onun aci tarafi, alinganligiydi, bazen sizi, sessiz sedasiz kendi kendine izah ediyordu: Filan sözü söylemekle ona tariz etmistiniz. Hatta bazen tebessümünüz tarizdi, bazen da sükûtunuz.O anlarda dostlugu demirden leblebiydi. (Tanitim Bülteninden)