Polemat/Polonya Edebiyatı Çeviri Şiir Seçkisi

Gerçekligin özü, anlamdir. Anlami olmayan, bizler için gerçek degildir. Gerçekligin her bir bölümü, evrensel bir anlama katilimi sayesinde yasar. Eskinin evrenbilimleri, önce söz vardi yargisini ortaya koymuslardi. Adlandirilmamis olan sey, bizim için var degildir. Bir seyi adlandirmak - onu bir evrensel anlama baglamak demektir. Tecrit edilmis, mozaige dönüsmüs söz artik daha sonraki zamanlarin bir yaratisi, teknigin bir sonucudur, ilk söz, isigin etrafinda dönüp duran bir hayaldi, bir büyük evrensel bütünlüktü. Bugünkü günlük anlaminda söz, bir zamanlar her seyi kapsayan, bütüncül mitolojinin artik yalnizca bir bölümü, bir parçacigidir. Ondaki gelismek, yenilenmek, tam bir anlama tamamlanmak egilimi, iste bundandir. Sözün yasami, tipki efsanedeki her bir parçasi karanlikta birbirlerini arayan yilanin parça parça edilmis bedeni gibi, binlerce baglanisa dogru kasilmasina, gerilmesine baglidir. Sözün bu bin parçali, ama bütünsel organizmasi ayri ayri anlatimlara, seslere, günlük konusma diline parçalanmis ve pratik gereklilikler için kullanildigi bu yeni biçiminde bize artik bir karsilikli anlasma organi olarak nüfuz etmistir. Sözün yasami, gelisimi yeni kulvarlara, yasam pratigi alanlarina sürülmüs; yeni kurallara boyun egdirilmistir. Ama pratigin buyruklari, sert rejimlerin i bir biçimde birazcik boslamaya görsünler; söz bu baskidan kurtuldugunda, kendine birakildiginda ve kendi yasalarina geri döndürüldügünde onda bir gerileme, geriye dogru bir akim meydana gelir; söz o zaman eski köklerine, bir anlama tamamlanmaya yönelir - ve sözün yuvasina bu yönelimine, onun geriye dönüs özlemine, ilk söz yurduna dönüs özlemine siir diyoruz.
Bruno Schulz 1892 - 1942