Postmodern Kavşakta Din ve Sivil Toplum_{Sosyoloji Temrinleri 2}

Bir tarihsel kavsak noktasinda oldugumuz söylenebilir. Kavsaklar genellikle farkli seçenekler sunar. Belki postmodern söylemin en cazip tarafi, modernizmin içerdigi zorunlu ve tek yön düsüncesine karsilik yollarin çesitlenebilecegine zihni de iradeyi de hazirlamis olmasidir. Postmodernite, modernitenin aksine farkli yol ve güzergahlardan gidilebilecegine ve geçilebilecegine açik bir alan birakiyor. Yollar farklilasabilir, hakikat iddialari da, tarihsel algilar ve yönler de... Herkesin tarihe müdahale etme imkâni vardir. Çok söyleyen olmuyor, ama bu düsünce isiginda rahatlikla diyebiliriz ki, öznenin, iradesiyle, insanî farkliligi ve varolusuyla dönüsünü kutlayabiliriz. Çok söyleyen olmuyor, çünkü postmodernite daha ziyade özneyi büyük bir karamsarliga ve iradesizlige götüren, göreceli hakikat anlayisinin içine düsürdügü bir nihilizmle özdeslestiriliyor. Bu nihilizmin bir etkisi kadercilik, onun da siyaset üzerindeki nihaî etkisi kinizm ve siyasal yabancilasma oluyor. Oysa görecelik postmodernitenin sadece kesfettigi bir hakikattir, bu hakikat, insanin insanligini, faniligini, sinirlarini, yani aslinda yerini ona ögreten bir etki de yapiyor. Insani tanrilastiran ve bütün hakikatlerin tek ölçüsü haline getiren modernizmin hümanizminin, bizi alistirdigi kesinlik duygusunun kendisinde bir maraz oldugunu bugün anlamaya bu sayede daha fazla yaklasmis bulunuyoruz.(Tanitim Bülteninden)