Son Nefeste Yaşamak

Sessiz feryatlarımın gürültülü yankılarını duy sevgilim. Gönül yatağında çaprazımda yatmak sana uyku getirmez. Benden uzak başını koyduğun her bir yastık senin başını ağrıtır. Bugün de her şey çok uzak geldi bana. Sen yoksun ya artık yakınlar bile uzak gözümde. Umutlarımın üzerine bir kuru ağaç diktin ve senin olmayan diyarlara gittin. Son nefesinde bile seni gerçekten bir aşk gibi yaşayan insanı sevmedin sen. Artık yıkık bu şehir, dikiş tutmaz bu kalp. Kime gitsem gittiğimle kalıp, dönmelere bir yorgunluk çiziyorum. Ben seni yoklukta bile sevmişken gitmemeliydin. Nefes almak ebedi değil bu gönülde, bir yerden sonra fert bilirsin. Sessiz seviyorum seni, bazen yokluğunu haykırıyorum ama kimseler duymuyor. Bari sen duysan diyorum o da olmuyor. Ben seni ölümün eşiğindeki son nefesimde bile sevdim. Derin nefeslerime adını yazıp, seni son nefesimde kendime öyle bir çektim ki. Yazsam canına kıyarsın işte. Yokluğunda çok kitap okur oldum. Seni okuduğum her bir kelimenin altını çizip, sana benzemeyen kelimeleri ise sebepsizce karalıyorum. Ben neden yaşıyorum onu bile bilmiyorum işte. Aldığım son nefesimin ardından bir can mı vermem lazım? Senin uğruna veriyorsam helal hoş olsun yokluğuna. Sen gerçekten benim olmayı hak ettin de hak ettiğin değeri kalbimden almadın. Sayende ben de hak ettiğim değeri alamadım. Bu yüzden aldığım son nefesimi senin yokluğuna armağan ediyorum. Ben son nefeste bile seni yaşıyorum.