Yolcu ve Eşkıya_Öyküler

Bir kasabadan geçiyordum.Üzeyir de bir kasabadan geçiyordu.Peygamber, uyumustu. Yani basinda, bir çikinda azigi duruyordu. Esegi uyanikti ve sineklerini kovaliyordu.Tam yüz yil geçiyor.Gözlerimi kirpmadan magarayi ve oradaki insani izliyorum.Üzeyir, ölmüstür. Tanri'nin kudretini gösterircesine yüz yillik din- lenmenin arkasindan peygamber, gözlerini araliyor ve kalkiyor. Kollari, bacaklari uyusmustur. Esniyor. Saga-sola kollarini geriyor. Rahatliyor.“Bu uyku bana çok iyi geldi.” diyor.Üzeyir, uyudugunu saniyor. Acikmistir. Gözleri azigini ariyor, bulamiyor. Gözleri, esegini ariyor. Elçi, bir kemik yiginiyla karsilasiyor. Saskindir. Hayretler içindedir.“Bu uyku.” diyor.“Bu uyku, nasil bir uykuymus?”“Ekmegim küflere karismis, esegimin kemikleri toz olup dagilmis. Allah'im, senin kudretin, senin sonsuz gücün.”Balkonda, sokak lambasinin los isiklarla vurdugu masamda, Üzeyir'in menkibesini okuyorum.Kasaba engin bir uykunun kollarinda.Çekirgeler uzaktan ve derinden bagiriyor…