Turan’dan Bozkurt’a_{Tek Parti Döneminde Türkçülük (1931-1946)}

Genellike birbirine kosut olarak anilan Türkçülük, Turancilik, Pantürkizm'in özgül siyasal ve ideolojik içerikleri nedir? Türkçülük-Turancilik-Pantürkizm, Türk ulusçulugunun olusum dönemine özgü romantik asiriliklar mi? Yoksa Türkçü-Turanci-Pantürkist akimlar, ulus-devletin ve resmi milliyetçiligin araciligiyla, ama kismen de rejim bünyesinde bu düsünceleri izlemeyi sürdürenlerin siyasal konumu nasil tanimlanmali?
Günay Göksu Özdogan, Cumhuriyet'in kurulus yillarindaki Türkçü ve Turanci akimlara iliskin incelemesinde, bu sorulara doyurucu cevaplar getiriyor. Sözkonusu akimlarin Ziya Gökalp ve Yusuf Akçura'ya dayanan mirasini irdeledikten sonra, Cumhuriyet'in milliyetçiliginin, baska bir terimle Kemalist ulusçulugun bu mirasla ilgili açmazini hatirlatiyor. Öte yandan, o dönemin Nazizm'e de kaynaklik eden coskulu Alman milliyetçi-popülist ideolojisinin Türkçü-Turanci-Pantürkist akimlari (hem manevi hem “maddi“ olarak!) besleyen etkisine dikkat çekiyor.
Kitabin özellikle yakindan baktigi olay: Türkçü-Turanci akimin Ikinci Dünya Savasi dönemindeki yükselis ve düsüsü. Basta Nihal Atsiz ve Reha Oguz Türkkan olmak üzere, Türkçü ideologlarin siyasal, düsünsel ve kisisel profili çiziliyor. Siyasal tarihimizin çarpici vakalarindan “Irkçilik-Turancilik Davasi“nin hikayesi anlatiliyor.
Türkçü-Turanci akim, Ikinci Dünya Savasi arefesinde ve sirasinda, adiyla saniyla ve önemli bir aktör olarak siyaset sahnesinde boy gösterdi. Onun Cumhuriyet tarihindeki bu kisa ömürlü “altin çagi“, varligini gizil veya dolayli olarak ondan sonra da sürdüren bu ideolojinin anlasilmasi bakimindan kilit önemdedir.
(Arka Kapak)