Tutkun

Tutkun, "Korkunun ecele faydası yok" inancıyla canilere karşı çevresini gür sesiyle uyarmak istiyordu. Ağzında dili şişmiş, ses telleri kurumuş, gırtlağı alınmış gibiydi. Sesinin düşmüş olması bağırarak isyanını ifadelendirmesine engel oluyordu.

Karşı gelişini zaptedilemez çırpınışlarıyla göstermeye çalıştı. Kollarından kavrayanlarla arbedeye girişti. Savaşımını gücünü tüketinceye dek sürdürdü.

Takatten kesilince arkasını duvara dayadı, hareketliliğinin yerini bekleyişe bıraktı.

Bedeni anıt taşı gibi katılaştı, göklere uzanan heykele dönüştü. Alnına sıkılacak kurşunu bekliyordu.