Vuslatın İhaneti

Dün gece hiç iyi uyumadım.
Aldım kâğıdı kalemi elime,
Senin resmini yaptım.

Önce buğulu bakan bir çift göz,
Her zamanki yaş dolu halinle,
Eriyip gidiyordu sanki seninle.

Ardından dudaklarını çizdim,
Gene somurtkan gene titrek.
Ama sonunda gülecek, onların gülmesi gerek.

O güzel yanaklarını çizerken yaşlar süzülüverdi birden.
Yağmur damlacığı gibi iki yanağına,
Çaresizliğin akıyordu, hayatın tuzağına.

Kalbini çizmek geldi aklıma.
Görünmeyen kalbinin,
Yaralanmış, parçalanmış halini.

Elimdeki kalem artık beni dinlemiyordu.
Tam da seni çiziyordu.
Ve o resimde senin dış görünüşünden çok,
İçindeki duyguların, hislerin beliriyordu.
Sanki çok mutsuzum diyordu,
Beni kurtar diye haykırıyordu.