Yaratıcı Yazarlardan Edebiyat Eleştirileri

Edebiyatçilar, yapitlarinda yaraticiliklarini konusturmanin yani sira, entelektüel kimseler olarak alanlariyla ilgili elestirel ve öznel görüslerini ve yaraticilik konusunda kendilerine yöneltilen sorulari da zaman zaman yazdiklari denemelerde dile getirmislerdir. Elestirelligi ve sanatsalligi kaynastiran bir edebi tür olarak deneme, bu anlamda, edebiyatta özel bir yere sahiptir. Islenmis bir dil, üslupta zarafet ve öznellik, yazarin kendi mizaci, hayat deneyimleriyle renklenip biçimlenmis bir kavrayis ve sunus, ilk kez 16. yüzyilda Avrupa'da ortaya çikan deneme türünü günümüze kadar taze tutabilmis özelliklerdir. Türk edebiyatinda ise özellikle 20. yüzyildan itibaren bu türde nitelikli ürünler verilmeye baslanmistir. Gürsel Aytaç, Yaratici Yazarlardan Edebiyat Elestirileri'nde Türk ve Alman edebiyatindan örneklerle yaratici yazarlarin kendi yaratilari ve edebiyat hakkinda "baska türlü düsünmeyi denedikleri" elestirel yazilarini ele aliyor. Ahmet Hamdi Tanpinar ve Nazim Hikmet'ten Hilmi Yavuz ve Cemal Süreya'ya, Herder ve Goethe'den Thomas Mann ve Elias Canet-ti'ye kadar seçkin edebiyatçilarin kaleminden, yaraticiligin neden sanatin gerekli kosulu oldugu ama yeterli kosulu olmadigi iddialarina isik tutuyor.