Zamanın Alamadıkları

“...Ey İstanbul yine siluetine dalacağız.
Biz seninle bir olduk
Seninle yok olacağız
Aşkı seni severek öğrendik
Hüznü seninle birlikte yaşadık
Kulaklarımızda aşk masallarıyla
Gözyaşını dökmeyi de öğrendik
Sevda için aşk için
Ayrılığı da senden öğrendik
Hasreti öğrendiğimiz gibi
Bu kadar kalabalığın içinde
Yalnız kalmayı da
Senden öğrendik senin gibi
Her şeye rağmen sevmeyi de
Sevilmeyi öğrendiğimiz gibi...”

Zaman ilerliyor kime göre? Yelkovan akrebi kovalıyor ama benim dünyamda değil. Zaman benim dünyamı çoktan terk etti. Batıp giden güneş gibi. Aydınlık gelmeyecek gibi kayboldu bende karanlık teslim aldığından beri beni.